Historia przestała być domeną historyków. Obecnie jest często wykorzystywana jako narzędzie polityki – ukuto nawet termin „polityka historyczna”, który dla tych, którzy wierzyli, iż rolą historii jest obiektywne ustalenie przebiegu dziejów, musi stanowić swoistą aberrację. Wypaczanie faktów historycznych, tuszowanie zbrodni jest obecnie elementem „wojny informacyjnej”. Nic więc dziwnego, że wprowadzane są kolejne akty prawa międzynarodowego, unijnego i wreszcie krajowego, których celem jest zwalczanie publicznego aprobowania, negowania lub rażącego pomniejszania najpoważniejszych zbrodni międzynarodowych. Jednak państwa muszą same określić, jak rozumieją „negowanie” lub „rażące pomniejszanie”, co może skłaniać do nadużyć. Niejednokrotnie bowiem, przy wprowadzaniu przepisów karnoprawnych, państwa pragną zadekretować prawdę historyczną, raz na zawsze ustalić ogólne fakty i stwierdzić, kto był ofiarą, kto sprawcą. Nie musi być to wynikiem złej woli, lecz chęci wykluczenia możliwość niuansowania, które mogłoby zmienić się w niebezpieczne trywializowanie. Celem niniejszej publikacji jest wskazanie przyczyn pociągania do odpowiedzialności z tytułu negowania zbrodni międzynarodowych, wskazanie zobowiązań prawnych w tym zakresie, przyjrzenie się przypadkowi polskiemu, zarówno jeśli chodzi o przepisy karne, jak i normy o charakterze cywilnoprawnym oraz porównanie regulacji polskiej z porządkami prawnymi innych państw, wybranych ze względu na region (Europa Środkowo-Wschodnia) lub bieżące problemy z negowaniem zbrodni lub wątpliwościami co do ścigania z tego tytułu.