Mogłoby się wydawać, że 25 lat obowiązywania Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., w tym jej tzw. przepisów wyznaniowych (art. 25 i art. 53), doprowadziło do pełnego ustabilizowania i wyjaśnienia wszelkich wątpliwości z zakresu prawa wyznaniowego. Na poziomie ogólnym, tzn. interpretacji zasad takich jak: równouprawnienie Kościołów i innych związków wyznaniowych, ich autonomii i niezależności, współdziałania związków wyznaniowych z organami władzy publicznej na rzecz dobra człowieka i dobra wspólnego oraz zasad dotyczących formy określania stosunków między państwem a podmiotami wyznaniowymi, raczej nie ma większych problemów. Problemy występują natomiast na płaszczyźnie szczegółowej, czego przykładem jest m.in. odpowiedzialność kościelnych osób prawnych. Niestety, w polskiej judykaturze i doktrynie zaczęło przeważać czysto cywilistyczne spojrzenie na tytułową problematykę, bez uwzględniania specyfiki podmiotów wyznaniowych, ich prawa wewnętrznego, a przede wszystkim zasad wynikających z art. 25 Konstytucji RP, umowy międzynarodowej, jaką jest Konkordat między Stolicą Apostolską i Rzecząpospolitą Polską z dnia 28 lipca 1993 r. oraz tzw. ustaw wyznaniowych. Niniejsza publikacja, zawierająca opracowania specjalistów z zakresu prawa cywilnego, prawa konstytucyjnego, prawa wyznaniowego i prawa kanonicznego Kościoła Katolickiego jest nie tylko poważnym głosem w dyskusji naukowej, ale także postulatem szerszego niż dotychczas, tzn. nie tylko cywilistycznego, ale interdyscyplinarnego w ramach nauk prawnych, spojrzenia na tytułową problematykę.

Z WPROWADZENIA