Wybór tematu był podyktowany rolą i znaczeniem osobowych źródeł dowodowych dla procesu karnego. Należy bowiem wskazać, że są one bardzo często główną podstawą rozstrzygnięć organów procesowych, a ponadto organy procesowe muszą mieć z nimi bezpośredni kontakt w imię realizacji zasady prawdy materialnej oraz zasady bezpośredniości. W związku z tym obowiązkiem ustawodawcy jest stworzenie dla osobowych źródeł dowodowych (oraz osób dla nich najbliższych) mechanizmów ochrony prawnej, zapewnienie im szeroko rozumianego bezpieczeństwa – zarówno w formie ewentualnej bezpośredniej ochrony życia lub zdrowia, jak i w formie pośredniej gwarantującej prawo do swobodnych wypowiedzi procesowych i wypełnienia ról procesowych w stanie wolnym od wpływu innych podmiotów.

Ochrona osobowych źródeł dowodowych jawi się jako stały element zwalczania przestępczości, proces niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości. Jest to także potencjalnie element zapobiegania przestępczości (dzięki temu, iż rozbudowana ochrona osobowych źródeł dowodowych w danym systemie prawnym może prowadzić do rezygnacji z przestępczych zamiarów danej osoby).

Celem przedmiotowego opracowania jest kompleksowy opis i ustalenie tego, jaki jest zakres i rodzaj ochrony osobowych źródeł dowodowych w polskim systemie prawnym, a także opis ochrony osobowych źródeł dowodowych w procedurze karnej wybranych krajów Unii Europejskiej. Efektem przeprowadzonych badań są wnioski de lege lata i de lege ferenda co do ewentualnego kierunku zmian polskiego prawa w stronę poprawy ochrony źródeł osobowych, celem ulepszenia procesu zapobiegania i zwalczania

Fragment wprowadzenia