Źródła, które ukształtowały europejską tożsamość, można uszczegółowiać mniej lub bardziej. Zawsze jednak ich trzon tworzą elementy nieodmiennie kojarzone z określonymi wartościami czy zespołami wartości składającymi się na pojęcie Zachodu jako projektu intelektualnego . Równie dobrze utrwalone, choć czasami różnie nazywane, są momenty przełomowe, które uformowały ten cały fenomen. To przede wszystkim greckie państwomiasto, z wytworzonym w jego ramach kompletnym systemem filozoficznym, Rzym z jego dziedzictwem prawnym, chrześcijaństwo z jego moralnością, pojęciem osoby, rozróżnieniem sfery sacrum i profanum oraz eschatologią. Kontrapunktem dla tych komponentów były wielkie rewolucje, obejmujące przewrót nominalistyczny, które starając się odpowiedzieć na pytanie, czym jest wolność, podważyły klasyczne pojęcie natury, a tym samym możliwość obiektywnych podstaw wolnej wspólnoty ludzi; rewolucję religijną wczesnej nowożytności, która zamiast ugruntować wolność religijną pozbawiła wspólnotę ludzką transcendentnych kryteriów oceny wytwarzanego przez władzę prawa; rewolucję francuską, która w miejsce deklarowanej afirmacji praw i wolności jednostki doprowadziła do ich ostatecznej dekonstrukcji. […]

Intelektualny dobrostan Europy tkwi w jej wartościach. Ich aktualny konkretny kształt był ugruntowywany bardzo różnymi kanałami, z których najważniejsze to: kanał kulturowy, kanał eklezyjny i kanał polityczny. Kanały te, koniec końców, łączyły się w prawie, zgodnie z sentencją ubi societas ibiius. Prawo, aby nie było wyrazem jedynie czystej, arbitralnej woli rządzących, musi jednak być oparte na konsensusie społecznym, a u podstaw którego leżą zawsze wspólne dla danego społeczeństwa wartości, zawsze zakorzenione w łączącej wolność i obiektywność natury rzeczywistości osoby, zgodnie z zasadą ex persona ius oritur.