W Kościele, tak jak w każdej społeczności, zdarza się, że pewne osoby zachowują się w sposób niewłaściwy, wskutek czego naruszają panujący w nim ład i porządek. Dlatego mając na względzie ochronę swoich wartości, jak i samego siebie, Kościół stworzył normy prawno-karne, dzięki którym rządzi się własnym prawem oraz realizuje powierzoną mu przez Chrystusa misję nauczania, uświęcania i kierowania. W celu realizacji tego zadania Kościół wyposażony został przez Chrystusa we władzę nad powierzonym mu ludem, łącznie z władzą karania tych, którzy swoim działaniem wyrządzają wspólnocie szkodę. Mając na względzie najwyższą i najważniejszą zasadę w Kościele, jaką jest zbawienie dusz, ustawodawca nakazuje w kan. 1317 KPK z 1983 r., by – o ile jest to konieczne – ustanawiać kary. Ustawa karna ma być bowiem ostatecznym środkiem mającym na celu zachowanie dyscypliny kościelnej. Dlatego kara w kościelnym prawie karnym jest ostatecznym elementem extrema ratio duszpasterskiej troski Kościoła o zbawienie wiernych, a Kościół z ustanowienia swojego Założyciela posiada wrodzone i własne prawo wymierzania sankcji karnych wiernym popełniającym przestępstwo. Władzę karania, czyli władzę deklarowania kar latae sententiae i wymierzania kar ferendae sententiae, po przeprowadzonym procesie karno-sądowym, prawodawca powierzył sędziemu.

Ze wstępu